Jorris Hoste is architect en onderzoekt de praktijk van zorggebouwen door er stage te lopen. In een maandelijkse serie columns doet hij verslag.
Het is bijna 11 uur in de avond als ik voor het Zorggebouw sta. Overdag is het hier altijd druk en gaat de deur vanzelf open als je aankomt. Nu is het stil en donker. In de mail staat dat Karin op me wacht in het Grand Café. Ik zie het Grand Café door het glas, maar geen Karin. Hoe kom ik binnen?
Negen stickers op de deur vragen om aandacht. Ik negeer ze, stickers openen meestal geen deuren. Naast de deur zitten nog een paar kastjes en bordjes. Geen bel. Nog wat verder naar rechts zit een scherm. Dat herken ik. Ik kan een naam of nummer kiezen van een bewoner. Of een afdeling. Of de receptie.
Maar niet de naam van Karin.
De receptie geeft niet thuis. Ik kijk om me heen. Wat nu?
“Wilt u naar binnen?”, vraagt een vriendelijke stem uit het donker. Ik voel opluchting. “Ja, ik kom stage lopen vannacht.” Geroutineerd houdt de vrouw haar sleutelbos tegen een kastje en laat me binnen. Het is Karin.
Karin en Joy zijn deze nacht samen verantwoordelijk voor de bewoners van het Zorggebouw. Ze zijn razend benieuwd wat ik kom doen en wat ik wil zien. “Ik wil graag weten hoe jullie het gebouw beleven. Wat prettig werkt, waar je tegenaan loopt, dat soort dingen. Dan kan ik daar in mijn ontwerpen rekening mee houden”
Ik loop met Karin mee als ze controleert of dertig deuren dicht zijn. Er liep wel eens een bewoner weg, vertelt ze. Die werd midden in de nacht door de politie thuisgebracht. Ook is er wel eens ingebroken terwijl de nachtploeg in het gebouw was. Geen fijn idee. Het systeem met elektronische sloten en tags bevalt goed. Hiermee kun je zorgen dat mensen toegang krijgen tot plekken waar ze moeten zijn, en het houdt ongewenste bezoekers buiten. Maar die bel, daar moeten we nog iets op verzinnen. Er stond een keer ’s nachts een huisarts voor de deur, voor een patiënt. Het duurde een kwartier voor hij binnen was.
Aan het eind van de nacht krijg ik een elektronische sleutel mee. Volgende keer kan ik er zelf in. Dat is fijn. Als ontwerper zie ik zeker de voordelen van zulke systemen. Maar als ik héél eerlijk ben, word ik het liefst verwelkomd door een medemens.
Klik hier voor meer columns van KYK op stage.
Namen van personen zijn gefingeerd.